امروز، شنبه ۲۲ آذرماه، کانال تلگرامی سندیکای کارگران شرکت هفت‌تپه خبر داد که رضا آل کثیر، کارگر اخراجی قسمت گلخانه این شرکت، به دلیل فشارهای معیشتی و مشکلات اقتصادی، در منزل پدری خود را حلق آویز و متاسفانه جانش را از دست داد.

بنا به گزارش‌ها، روز گذشته حوالی ساعت یک بعدازظهر، رضا آل‌کثیر، کارگر اخراجی مجتمع هفت‌تپه در منزل پدری خود دست به خودکشی زده است و با حلق‌آویز کردن خود به زندگی پایان داده است. 

کانال خبری امتداد به نقل از یک فعال کارگری نوشته است: «آل کثیر بارها عنوان کرده بود که برادران و خواهران معلول داشته و نان آور خانواده است.»

این فعال کارگری در تشریح ماجرای خودکشی کارگر اخراج شده از هفت‌تپه، به امتداد گفته است: «این کارگر طی یک ماه گذشته در شرکت مشغول به کار بود که با تصمیم یکباره مسئولین کارخانه از کار اخراج، و فرد دیگری جایگزین او شد.»

به گفته این فعال کارگری، «رفت و آمد و مراجعات مکرر رضا آل کثیر و ارائه نامه از سازمان بهزیستی به قائم‌مقام شرکت نیز راه به جایی نبرد و اخراج او مسجل شده بود.»

رضا آل کثیر ساکن شهر حرد، در فاصله چند کیلومتری کارخانه نیشکر هفت تپه بود. او یک برادر و سه خواهر فلج دارد و نان‌آور خانه بوده است. این حادثه تلخ پس از فشارهای سنگین عصبی ناشی از مشکلات اقتصادی برای آل کثیر رخ داد. گفته می‌شود که بلافاصله پس از اطلاع خانواده، او را به بیمارستان نظام مافی منتقل کردند، اما تلاش پزشکان برای احیای علایم حیاتی به جایی نرسید و صبح امروز خبر مرگ او اعلام شد.

سندیکای کارگران هفت‌تپه در توضیح خبر خودکشی رضا آل‌ کثیر نوشته است که او پس از اخراج  بارها به مسئولان هفت‌تپه، یعنی «حسین آمیلی» و «اسدبیگی‌ها» رجوع کرده بود، ولی متاسفانه آنها حاضر نشده بودند که او را به سرکار بازگردانند.

سندیکای کارگران هفت‌تپه نوشته است: «رضا به تازگی نامزد کرده بود. او به خاطر فشار معیشتی، بیکاری و فقر و نداری، دست به خودکشی زد و متاسفانه جان عزیزش قربانی منافع صاحبان سرمایه سودپرست شد.»

سندیکای کارگران نیشکر هفت تپه در خبر خود تاکید کرده است که عامل اصلی این مرگ را صاحبان و مدیران شرکت هفت تپه می‌داند و افراد متهم  باید دادگاهی شوند.

در سال‌های گذشته خبرهای مربوط به خودکشی کارگران در ایران به دلیل وضعیت سخت معیشتی کم نبوده است. در سال ۱۳۹۶، یکی از کارگران  فصلی و باسابقه هفت‌تپه به دلیل تاخیر (شرکت) در پرداخت حقوقش، خود را به کانال‌های تخلیه آب در کارخانه انداخت و خودکشی کرد. 

کارگران این شرکت بزرگ کشور در سال‌های گذشته همواره نسبت به شرایط بد معیشتی اعتراض خود را به طرق گوناگون به گوش مسئولان حکومتی رسانده‌اند و در این راه با صدمات بسیاری نیز، از زندان و شکنجه تا اخراج از کار، رودررو شده‌اند. با این‌حال، هیچ گوش شنوایی برای شنیدن صدای این اعتراض نبوده است و به نظر می‌رسد که برای برخی از کارگران از نفس‌افتاده، چاره‌ای جز پایان دادن به زندگی باقی نمانده است تا مگر بدین گونه، صدا و نماد زجر دیگر کارگران باشند. 

خبر خودکشی کارگران دیگر مجموعه‌های صنعتی کشور نیز متاسفانه در سال‌های اخیر زیاد شنیده شده است. در خردادماه امسال، خبر خودکشی کارگری در میدان  نفتی یادآوران هویزه، در غرب خوزستان ایران، منتشر شد. او نیز به دلیل شرایط بد اقتصادی و پرداخت نشدن حقوق معوقه‌اش، خود را در محدوده چاه نفتی شماره ۱۹ در  میدان نفتی یادآوران، به دار آویخت.

در همان مقطع، یکی از همکاران آن کارگر جان‌باخته به  خبرگزاری ایلنا گفت: «او به دلیل فشار اقتصادی و نداشتن پول برای خرید مایحتاج زندگی درخواست ۵۰۰ هزار تومان مساعده کرده بود که هیچ پولی را دریافت نکرد.»

در ۲۷ آبان‌ماه امسال هم خبری مبنی بر خودسوزی کارگری ۴۰ ساله در مقابل ساختمان انجمن کارگران در کرمانشاه منتشر شد. این کارگر نیز پس از انتقال به بیمارستان جان خود را از دست داد. 

یکی از مهم‌ترین نکاتی که درباره خودکشی کارگران ایرانی، به‌خصوص در سال‌های اخیر، حائز اهمیت است، تصمیم آنان برای خودکشی در محلی نزدیک به کارخانه یا ساختمان‌های اداری مربوط به وضعیت کارگران است که در واقع نشان مستقیم اعتراض این کارگران است. 

اگر شما یا یکی از نزدیکانتان به خودکشی فکر می‌کنید؛ با شماره‌ تلفن‌های اورژانس اجتماعی در ایران ۱۲۳، در افغانستان ۱۱۹ و در آمریکا و کانادا ۹۱۱ تماس بگیرید.